آن که همه عمر نشستم به لحظه ای دیدارش

گیسو  سپیدی  روزی  مرا   گفت  چنین

ابتدا نکوهش کرد ز خلق آسمان و  زمین

می نگاشت پروردگار ز زر بر جبین  آدمی

قصه ی خوب سرنوشت  بر  زندگی  چون   خاتمی

مینگاشت  بر  آدمان  تا  مرا نوبت رسید

ناگهان بشکست قلم  و مرا غربت رسید

خداوند  ز   مرغ   غم   پری  را  بر  گرفت

جبینم را نوشت ,قصه ی تلخ سر نوشت

چون سمع کردم این سخن اندوهی مرا در  بر گرت

گفتمش  سخنی  که  او  زندگی  را  از  سر گرفت

شاید از دیده ی من تیغه ی گل خار آید

اما دانم که به وقت, بیش از ید من کار آید

اندوه  و  پشیمانی  نمی آید  هرگز  مرا

هرچه کردم حکمت او بود چه می باشد مرا

حکمت حق باید باشد  بی  چون  و  چرا

حتی   گر    باید    کرد    جان    را   رها

 روزی گلی بلبلی را گفت چنین

 که   ای   زیبا     روی    نازنین

گر شوق داری بنشین بر گل پرم

مرا نیست عذاب گر  بیفتد  پرکم

عفو کن گر مرا خار ها پوشانده است

مرا  بو  کن  , مبر  بر  شاخه  دست

بگزار    پاهایت  مرا  آزرده  کنند

تا شوق  و ذوقت مرا دیوانه کند

تنها گو که مرا  پاسخ  چیست؟

بلبلم برگ گلم مجنون  کیست؟

بلبل با صوت صغیل شیوه ی خاص پاسخ کرد

آن پروانه که جانش فدای شمع  کرد

آن که میچرخد و می سوزد ولی باکی نیست

این  است  که  بر مرگ  خویش  نیز  رازیست

بار  ها  دیده  ام که  بر  زمین   افکنده    گشت

اما باز بر خواست و بر محور نشست

آن  قدر  چرخید  تا  جانی  نماند

اما شمع تنها برایش یأس خواند

تا که گشت هم خویش و شعمش خاموش

از   دیدن    این   صحنه   گشتم   مدهوش

گل با لرزان صوت آه می  کشید

بلبلم بر سر او دست می کشید

من گاهی اوقات شعر هم مینویسم البیه چون حرفه ای نیستم از +شما در خواست کمک دارم