گیسو  سپیدی  روزی  مرا   گفت  چنین

ابتدا نکوهش کرد ز خلق آسمان و  زمین

می نگاشت پروردگار ز زر بر جبین  آدمی

قصه ی خوب سرنوشت  بر  زندگی  چون   خاتمی

مینگاشت  بر  آدمان  تا  مرا نوبت رسید

ناگهان بشکست قلم  و مرا غربت رسید

خداوند  ز   مرغ   غم   پری  را  بر  گرفت

جبینم را نوشت ,قصه ی تلخ سر نوشت

چون سمع کردم این سخن اندوهی مرا در  بر گرت

گفتمش  سخنی  که  او  زندگی  را  از  سر گرفت

شاید از دیده ی من تیغه ی گل خار آید

اما دانم که به وقت, بیش از ید من کار آید

اندوه  و  پشیمانی  نمی آید  هرگز  مرا

هرچه کردم حکمت او بود چه می باشد مرا

حکمت حق باید باشد  بی  چون  و  چرا

حتی   گر    باید    کرد    جان    را   رها